اولین و مهمترین وظیفه بنیاد (بنیاد جانبازان سابق و بنیاد شهید و امور ایثارگران فعلی) بعنوان متولی امور جانبازان رسیدگی به مسائل درمانی و پزشکی آنان است.
سیاست ها و برنامه های بنیاد در این زمینه با وجود صرف هزینه های زیاد؛ کم اثر؛ نامستمر؛ دیرهنگام و ابتر بوده و بسیاری از این برنامه ها تابع تصمیمات شخصی بوده که با رفتن آن شخص و عوض شدن سلایقش آن برنامه نیز نیمه کاره رها شده است
یکی از غفلت های بزرگ بنیاد در امر درمان جانبازان؛ غفلت از نقش خانواده در موضوع درمان است.
اهمیت نقش خانواده از دو بعد قابل توجه است
الف- تاثیری که خانواده می تواند بر روند درمانی و بهبودی جانباز بر جای بگذارد
ب- از لحاظ صدمات روحی و جسمی که بدلیل همراهی با جانباز به خانواده وارد آمده است.
بطور مثال بیشتر همسران جانبازان نخاعی بدلیل حمل و نقل جانباز و ویلچییرش دچار آسیب های کمری و ستون فقرات شده اند.
برنامه های بنیاد همواره جانباز محور بوده و خانواده را از کانون توجهات خود دور داشته است.
بنظر می رسد بنیاد اخیرا با تصحیح این روند تلاش کرده است در روند درمانی جانبازان خانواده را هم دخالت بدهد
در همین راستا بنیاد اقدام به برگزاری اردوهای تفریحی - درمانی کرده و خواسته است در این اردو ها ضمن آنکه به چکاب جانبازان پرداخته می شود خانواده جانباز را نیز با این مسائل آشنا کند.
برگزاری اردوهای تفریحی- جانبازان قطع نخاعی زن - جانبازان فطع نخاع پیوند کلیه و .... از نمونه اینگونه اردوهاست.
اما چند نکته در این رابطه:
- نظر سنجی های انجام شده از شرکت کنندگان حاکی از رضایت اکثریت آنان است.
- برگزاری اردو تنها می تواند یک شروع باشد . شروع ایجاد سیستم درمانی پویا؛ پیگیر و منطبق با نیازهای گروههای خاص جانبازی
- مشکل اکثر برنامه های بنیاد عدم استمرار و مقطعی بودن آن است امیدواریم این اردوها با همان کیفیت اولیه تداوم داشته باشد
- برنامه ریزی ای می تواند موفق باشد که با شناخت درست و کامل جامعه هدف صورت گیرد.
جامعه هدف خود بیش از هر کسی به نیازهای خود واقف است برگزاری و برنامه ریزی مشارکتی به نتیجه بهتری منجر خواهد شد.
چه کسی از بیماری شبهی من خبر دارد
[چه کسی از بیماری شبهای ما خبر دارد]