نکته ای قابل تامل در مصوبه جدید معافیت واردات خودرو جانباز

متن زیر را یکی از دوستان جانباز ارسال کرده اند با تشکر از دقت نظر ایشان

غرض از این مزاحمت من، تذکری راجع به اضافه شدن قید «عدم امکان برخورداری از سایر مزایا و تسهیلات مربوط به خودرو جانبازان در آینده» در بند «الف» این اصلاحیه (نسبت به مصوبه 7/11/1387) و ابعاد و پیامدهای احتمالی آن است. البته با اضافه کردن این نکته که در تماسی با یکی از دوستان ـ که در بنیاد، مسئولیتی هم دارد ـ دیدم برداشت بنده درست بوده و بنیاد و دولت محترم، بنای این را دارند که با این مصوبه، تکلیف خودشان را دربارة خودرو جانبازان، تمام شده بدانند.

این را خدمت شما برادران عزیز عرض کنم که بنده، نه خود را طلبکار نظام می‌دانم و نه نظام را مدیون خود. از برخوردهای نامناسب و شکنندة بنیاد هم آنقدر لطمه خورده‌ام که شاید چند سال بگذرد و چه بشود که پایم را آنجا بگذارم. یعنی، حقیقتاً تا آنجا که توانسته‌ام عطایش را به لقایش بخشیده‌ام. ویلچری هم نیستم که نیاز صد در صدی به خودرو داشته باشم. داشتن خودرو هم در وضعیت اقتصادی موجود و برای امثال من و ما، اگر ضرر مسلم نباشد، نفع عقلانی‌ای ندارد که بخواهم گریبانم را برایش چاک دهم. بخصوص با خودرویی با این مبلغ و با این وضع معیشتی جانبازان (که البته با نگاهی کاملاً محبت‌آمیز ؟؟؟!!!) حقیقتاً دارد به آنان انداخته می‌شود (از بی‌ادبی‌ام عذر می‌خواهم). اما نمی‌دانم این دوگانگی‌ها را چگونه می‌توان تحلیل کرد. این سؤال به ذهنم می‌آید که آیا این دولت محترم هم ـ که بر دوش معرفت این مردم رنج کشیده، کشاکش فتنه را سپری کرده است ـ هنوز در نیافته است که زیردستانش می‌فهمند.
من اعتقاد دارم که امثال آقای کروبی دارند چوب ضرباتی را می‌خورند که با ندانم‌کاری‌های خود ـ اگر نگوییم خیانتها ـ بر پیکره خانوادة ایثارگران این نظام مقدس اسلامی و ارزش ایثار و ایثارگری وارد کرده‌اند. لذا خواهشم از شما برادران این است که به مسئولان محترم بنیاد شهید و بقیة دست‌اندرکاران و تصمیم‌گیران دربارة اقشار ایثارگر، این را از باب دستور قرآنی «تذکر به مؤمن» یادآوری کنید که خدا پسرخالة کسی نیست. خانوادة ایثارگران، دنیاطلب و طلبکار از نظام نیستند. اما تکریم و ترویج ارزش ایثار و ایثارگری از وظایف مهم، مسلم و اولیة این نظام است که هم خود را وامدار اسلام می‌داند که بنایش بر ایثار است و هم هستی خود را از ایثارگری‌های ایثارگران دارد. پس به‌عنوان کمترین ادای وظیفه در برابر این حق الله و حق الناس، دست کم، با فکر و مطالعه تصمیم بگیرند و این دوشهای خسته و بالهای شکسته را با ندانم‌کاری‌های خود، خسته‌تر و شکسته‌تر نکنند. لذا بنده به‌عنوان کمترین و بی‌‌حق‌ترین عضو و به‌عنوان کمترین ادای تکلیف از شما پیام‌رسانان ارجمند این خانواده می‌خواهم این پیام را به مسئولان محترم نظام (که صمیمانه و برادرانه دوستشان دارم) برسانید که در صورت کوتاهی‌شان از این حق ـ که کمترین ضمانت اجرای دفاع از حرمت معنوی این خانواده است ـ از آنان نخواهم گذشت و سر پل صراط به انتظارشان خواهم ماند.